آنگاه که سرشتِ راستین در جهان می‌تابد؛
سازوبرگ نبرد، رامِ آبادانی و مردمان است.
و آنگاه که سرشتِ بنیادین از یاد‌ها می‌رود؛
سازوبرگ مردمان، در مرزها نبرد می‌آراید.
هیچ گزندی، بزرگتر از ناخوشدلی نیست؛
هیچ شرنگی، چون افزون‌خواهی نیست.
پس، آن‌که بسندگی را می‌شناسد،
آرامش بی‌کران را می‌یابد،
و آن‌که در آرامشِ بی‌کران خانه دارد،
از هیاهوی جنگ و اندوهِ تهی‌دستی نهراسد.