بزرگترین یافتِ سرشتِ ذاتی؛ پژواکِ ریشه و دائو است.
پژواکِ دائو؛ پوشیده، ابهام‌آمیز و ناگفتنی است؛
ژرف و تاریک است، نادیدنی و نا گفتنی است.
آفریدگان از آنجا می‌آیند، صورت‌ها آنجاست؛
سرشت، ذات و نهادِ چیزهاست.
حقیقت است، اصیل است، فضیلتِ ناب است، هرگز از هستی بازنمانده، آغازِ آفریدگان است.
بی‌آغاز و بی‌پایان است، ازلی و ابدی است، هستِ نیست است؛
راه؛ تجلیِ فضیلتِ اوست؛
دائو این چنین است و این چنین نیست.