آن‌گاه که نفسِ بدکنش، تهی شود؛ سرشتِ ذاتی متجلی و انسانِ کامل زاده می‌شود.
یگانگی با هستی پدیدار، با ریشه و یک هم‌راه، آرامشِ ناب و بی‌کنشی پایدار می‌شود.
نگرش گشاده، جنبش آفریدگان از نبودن به بودن، و از بودن به نبودن؛ آشکار می‌شود.
بازگشت به اصل، به ریشه، به یک، به دائو؛ نمایان می‌شود.
پس به مرگ، به پایان بیاندیش و بر آن درنگ نما و خود بی‌کنش بمان.
مرگِ کالبد پایان نیست، سرشتِ ذاتی جاویدان است.
پس هرکس این راز ندانست، گرفتار بماند.