سرشتِ راستینِ انسان؛ والاست، مانند ندارد، شاید شبیه باران و آب باشد!
آب، مایه زندگانی است، باران بر همگان می‌بارد، سرشتِ راستین؛ به آب، به باران می‌ماند؛
آب، در پایین‌ترین‌ها آرام می‌گیرد، سرشتِ راستینِ انسان؛ افتاده است، به باران می‌ماند.
سرشتِ راستین چون بدرخشد، انسان فرزانه می‌شود؛
فرزانه؛ آرام، فروتن، بسامان، توانا، آراسته، باریک‌بین و مهربان است، نورش بر همگان می‌تابد؛
فرزانه؛ ستیزه‌گر، سنجش‌گر و رقابت‌گر نیست؛
فرزانه؛ در کارهای مردمان دخالت نمی‌کند؛
پس؛ فرزانه اشتباه نمی‌کند.