آن‌گاه که سرشتِ راستین در آدمی توانا می‌شود؛
آدمی به سانِ کودکی نوزاد، به آغاز، راه می‌بَرَد؛
ناخودآگاه، بی‌کنش، بی‌دوگانگی و بی‌ستیز می‌شود؛
با گیتی هماهنگ، نرم و مهربان، بی‌دشمن و بی‌گزند می‌شود.
کالبدش کوچک است، اما ریشه‌اش سترگ می‌شود؛
گوهرِ زندگی‌اش در اوج است، اما بیهوده نمی‌شود؛
پیوسته در تکاپوست، اما فرسوده نمی‌شود.
شناختِ این هماهنگی، همان سرشتِ راستین، به روشنایی رسیدن است؛
که افزودن با فشار، کاستن از آغاز است؛
و دور از دائو، به پایان نزدیک است.
*****
Notebook Fifty-Five
When the true nature awakens in a person,
one is led back to the beginning, like a newborn child.
Unconscious of self, unforced in action, free of duality and free of strife,
one becomes attuned to the world—gentle, kind, without enemy and without harm.
The body remains small, yet the root grows vast;
the essence of life reaches its peak, yet is never squandered;
ever in motion, yet never worn.
To recognize this harmony—this very true nature—is to come into the light;
for adding by force is but subtracting from the origin,
and to stray from the Dao is to draw near to the end.
Translation by AI