اگر سرشتِ بنیادینم پرتوافکن شود، راه‌یاب می‌شوم؛
اما همچنان از سرکشیِ نفسِ بدکنش، هراسانم.
سرشتِ راستین، از رگ‌هایِ گردنم، به من نزدیک‌تر است؛
اما از پنجره‌هایِ حواس، به راه‌هایِ دور و ناهموار، پرتاب می‌شوم.
کوشک‌هایِ دولتمردان باشکوه و آراسته، کشتزارهایِ مردم ویران و پژمرده، انبارهایِ کشور تهی و گردگرفته؛
جامه‌هایِ رنگارنگ پوشیده و شمشیرهایِ برّان را برکشیده؛
گنج‌ها از مال و دارایی، و شکم‌ها از خوراک‌ و نوشیدنی‌، انباشته؛
راهزنی را آشکارا فریاد می‌زنند،
سرشتِ راستین را به زنجیر افکنده‌اند؛
نفسِ بدکنش را سروری بخشیده‌اند.
*****
Notebook Fifty-Three
If my Fundamental Nature radiates its light,
I shall find the path; Yet I still tremble at the rebellion of the wicked self.
The True Nature is closer to me than the veins in my neck,
But through the windows of my senses,
I am thrown onto distant and rugged roads.
The palaces of rulers stand splendid and adorned,
While the people's fields lie ruined and withered,
The nation's granaries empty and dust-covered.
They wear robes of many colors
And wield sharpened swords;
Treasures of wealth are amassed,
And bellies swell with food and drink.
They openly boast of their robbery,
Have shackled the True Nature in chains,
And crowned the wicked self as sovereign.
Translated by AI